Yaş ilerleyip sıcaklar da bastırınca geçmişe duyulan özlem sanırım artıyor. Her ne kadar yerleştiğimiz güzel ilçede iyi ve sağlıklı bir yaşam sürdürüyor olsak da durum böyle.

Görüşme ve buluşma aralığı uzayınca ve üstüne Karadeniz kıyılarında bulunan akrabalarımızın ısrarlı davetleri de sıklıkla gelince yolculuk gerekli oldu.

Planı yapıp yola koyulmak düştü bize. İlk mola yerimiz kadim şehir Samsun oldu.

Aklımıza 1919 yılında işgal altında olan ülkemizin kurtuluşu için çalışmalar yapmak üzere şehre ayak basan heyet geldi. Ülkemizin kurucusu büyük lider Mustafa Kemal arkadaşlarıyla adı bu gün “İlk Adım” olan yerden karaya ayak basmıştı. Böyle ulu bir kentte yaşamış olmaktan gurur duydum.

Özgürlüğe ve yeni bir Türk devletinin kurulmasına atılan ilk adımın olduğu toprağa iskeleye yeniden bende ayak basınca tekrar ülkemizin tam bağımsız adil zengin eğitimli insanların bulunduğu bir ülkede yaşayacağım umudu doğdu.

Oradan Trabzon’dan gelerek yerleştiğimiz okula başlama öncesine kadar ikamet ettiğimiz Samsun’un yakın köylerinden birisi olan Kara Toklu köyüne geçerek, çocukluk arkadaşım ile özlem giderdim. Vadiler ile bölünmüş dağların eteklerinde kurulu bu yerde çocukluk arkadaşım ile özlem gidermek de iyi geldi bana. Şehirde yerleşik çocukları ve torunları da yaz nedeniyle yanlarındaydı.

Yollar eskisi gibi derelerin oluşturduğu virajları takip ediyorsa da, eskisinden daha iyi durumda. Asfalt dökülmüş. Yeni bir cami yapılmış imam lojmanı ile birlikte. Cemaat sayısı yaklaşık 10 kişi oluyormuş. Ancak çocuk sayısı fazla. İmam onlara ok atmayı, yön bulmayı da öğretiyor uygulamalı olarak dini bilgiler yanında.

Uzun yıllar sonra çocukluk arkadaşını görmek iyi geliyor insana. Okul ve mahalle arkadaşları ile buluşmak da öyle. Bizden önce yola çıkarak memleketi Artvin iline ulaşan değerli kardeşimizden yağmur bilgileri alıyoruz ama halen buralarda yağmur yok. Ancak Karadeniz kıyısınca kıvrımlar yaparak uzanan sıra dağlar, yemyeşil sık ormanlar ile kaplı. Aralarındaki dar vadilerden yine de dereler kıvrılarak denize ulaşıyor.

Sık orman arazilerin içinde evler seyrek bir şekilde serpiştirilmiş. Yüzünü kuzeye döndüğünde koca denizin maviliğini güneye döndüğünde ise sık ağaçların bulunduğu ormanların her tondaki yeşilliğini görüyorsun.

Şehir hem insan olarak çok göç almış, hem de araç olarak. Yine de bu karmaşa ve kalabalığın arasında sayıları az da olsa oturup bir şeyler yenilip içilecek mekanları bulmak olası. Tarihi ahşap binaların bir kaçı yanmış. Önemli bir bölüm müze yapılmış.Tarihe tanıklık etmiş birkaç tanesi ise içecek ve yiyecek bir şeylerin bulunduğu yerler olarak görevine devam ediyor.

Batı ve Güney bölgelerimizde sıcaklıkların ve fiyatların bu kadar çok artması nedeniyle neredeyse şikayet etmeyen yok. Karadeniz kıyılarında da deniz kum plajlar var. Fiyatlar da uçuk değil. İnsanlar Güney ve Batı da bu kadar sıkıntı yaşayacağına bence Karadeniz’e gelmeli. Şehirlerde beton yığınları arasında yaşamını geçirenlere, başta kendime doğal olarak acımaya başladım; buraya, doğanın kucağına sığınınca…

Ülkem için de üzüntüm arttı, maden sahaları açmak için güzelim ormanların yok edilmesi nedeniyle. Karadeniz Bölgesi’ne girişi tam bölgenin ortasından yaptım. Doğuya doğru gittikçe bölgenin daha da güzelleşeceğine inanıyorum.

Ancak dikkatimi çeken bir konu oldu ki, bizim yerleşik olduğumuz ilçemizde araç sürücülerinden bazıları çoğunlukla hafta sonları ve tatil günlerinde araç içinde müzik sesini yüksek açarak herkese, müziğin konusuna göre derdini!! Anlatırken buralarda günün her saatinde bu olaylar ile karşılaşmak olası.

Diğer bir konu da sürücülerin büyük çoğunluğu dönüş lambası yakmıyor. Oysa dönüş lambasını yakarak diğer sürücüleri ve yayaları bilgilendirmek ve onların da buna  göre davranmalarına olanak sağlamak gerekir. Diğer yandan araç park yeri bulmak bir yana, trafik akışını engelleyecek yerlere de bir hayli park edilen taşıt var.

Sonuç olarak, iyisi ve kötüsü ile harmanlanmış bir yaşam içinde koşturmaca içinde insanlarımız.