Cumhuriyet, hükûmet ya da devlet başkanının, halk tarafından belli bir süre için ve belirli yetkilerle seçildiği yönetim biçimi. Biz buna kısacası kendi kendini yönetmek diyoruz.

“Kendi kendimizi yönetmek”

İnsanın kurallarla dulu bu düzen içinde kendi kendini yönetmesi mümkün mü? Demek istediğim toplum kuralları değil, yönetme, yönetilme kuralları.

Bulunduğumuz sistemde beni önce bir partiye bağladılar. Parti ne derse onu yapmak zorundayım. Tarikata bağladılar, tarikat şeyhim kime oy verin derse o kişiyi seçmek zorundayım. Sonra kendisine oy vermem için gösterilen paralar, vaatler var, kaybedebileceğim işim var… Açım, gösterilen para, verilen vaatler gözlerimi kamaştırıyor, aç kalmak istemiyorum, işimi kaybetmek istemiyorum,  en çok kim verirse onu seçmek zorundayım.

Gerçekten Cumhuriyet’e giden yol bu mu?

Ben yöneticimi seçemiyorum. Seçilenler de beni mutluluğa taşıyan bir yola taşıması gerekirken; açlık, sefalet, entrika, cinayetlerle bezenmiş bir korku tünelinden geçiriyor. Alt, üst, orta tabaka diye dilim dilim dilimliyor. Kazancı hep kendine yontuyor, adaleti kendi terazisinde tartıyor, kendi çalıyor, kendi oynuyor.

Şayet buysa Cumhuriyet, ben bu Cumhuriyeti istemiyorum!

Fikri hür, vicdanı hür bir birey olmak istiyorum. Yöneticilerim beni böyle yetiştirsin eğitsin istiyorum. Cumhuriyet, erdemli ve namuslu insanlar yetiştirebilmek için bir gerekçeyse eğer; erdemli, namuslu bir birey olmak istiyorum.

Beni yönetenin bir veya birkaç kişinin ihtiyaç isteklerini değil, tüm halkın ihtiyacını karşılasın, içinde beni de görsün istiyorum. Arkamda devletimin olduğunu, sırtımı yöneticime dayadığımı hissedeyim, “O varsa hayat güzel!” diyeyim. Korkmayayım yaşamaktan. Aydınlığa koştuğumu bileyim.

Cumhuriyetin faziletlerine erişmek, onu yaşamak, yaşatmak dileğiyle

Cumhuriyet Bayramınız kutlu olsun!