Geçen gün arkadaşlarla toplanmış bir kafede oturuyorduk. sohbet arasında incir çekirdeğini doldurmayacak bir nedenle tartışma çıktı. Öyle ki; benim yıllardır, halis muhlis, kimsenin etlisine sütlüsüne karışmıyor bildiğim arkadaşlarım burnundan soluyor, boyun damarlarını patlatıyordu.

“Bir insanı tanımak için ya alışveriş etmeli ya yola gitmeli” atasözünü boşa dememiş atalarımız.

Biz kimleri yanımızda taşıyoruz diye düşündüm, gerçekten yanımızdakileri tanıyor muyuz?
En önemlisi kendimizi tanıyor muyuz?

Aslında hepimiz bir Matruşka bebeğiyiz.

Her yıl gitgide büyüyen (Veya değişen, küçülen, buruşan) bir bedenle devam ediyoruz hayata. (Her yıl bir başka Perihan çıkıyor bedenimden)

Her birimiz, göründüğümüzden çok farklı, büyüklü, küçüklü, birbiriyle iç içe geçmiş, bazen dışa yansıttığımız, bazen yansıtamadığımız duygular besliyoruz içimizde. Hayatın o anki gelişine göre hangisi uyacaksa o “ben” çıkıyor gözler önüne.

Sevecen ben
Kavgacı ben
Tembel ben
Geveze ben
Suskun ben
Cimri ben
Savruk ben
…
Yaşadığımız ortam ılımansa; sessiz, sakin “ben”i tanıyor insanlar, sert tartışmaların olduğu ortamda kavgacı beni, haşin, zorlu ortamlarda mücadeleci ya da tembel beni, pandemi gibi ortamlarda depresyonlu beni…

Şu bilmece bizi çok güzel açıklıyor . “Çarşıdan aldım bir tane eve geldim bin tane.
Ya da
“Bir küçücük fıçıcık, içi dolu insancık”…

Yani: “Bir ben var benden içeri.”

“Ben”lerimizin güzel ortamlarda bulunması dileğiyle…