Sevmek, sevginin vücutta varlık bulmasıdır, sevgiyse yaşamanın kaynağı. Sevgi, sevgili olmadan yaşanabilir mi? (“Sevgili” den kasıt bir tek karşı cinse duyulan ilgi değildir tabi. Anne de sevgilidir, baba da eş, dost, akraba da… Sevilen herkes.) İnsanlar sevgilileriyle yuvalar kurar, toplumlar oluşturur. Yalnız kim yaşayabilir ki bu dünyada.

Yaşamak nedir ki sevmeyi bilene? Sevgili, tutunacak dalı olur insanın, güvendiği dağı. Koymaz o zaman hayatın acıları. Onlarla paylaşılır dertler, hafifler yürek.

Kurduğumuz hayallerin bile sevgiliye ihtiyacı vardır. Yalnız insanın hayalleri de yalnızdır, sığdır… Başarıları kutlanmaya muhtaçtır. 

Sevinçleri kısırdır. Gözyaşını ancak yenine silebilir, avutacak kimsesi olmaz.

Bir insanın içinde çoğaldıkça sevgi; çitlerle çevrili bir bahçede korunan güle benzer. Cıvıldaşır üzerinde bülbüller. Mevsim her daim bahardır. Sevmeyi bilmek aslında, hayatı kolayından yaşamaktır.

Sevmeyi bilmeyeni, sevmek de bir erdem, kozasından çıkarmak kelebeği. Tünediği yaprak altında, yalnızlığın pençesinde kalacağını bile bile, ördüğü duvarlar arasında sıkışıp kalan gururlu ipek böceğini. Kuşkuları zehirleşmeden, korkuları korkutmadan ya da atılmadan ipek kazanlarının içine sevginin sıcaklığıyla sarmak onu. Örtmek çıplaklığını…

Sevgiyle bağlanmak lazım birilerine. İster pamuk ipliği, ister zincirle her ikisi de iz bırakır. Biri derin kuyulara atar, tutar arkadan vurur, biri kanat olur özgürlüğüne. Sevginin tatlısı da, acısı da güzeldir.

Acısı olmasaydı, sevmenin adı aşk olur muydu? Leyla kavuşsaydı Mecnuna, ismi duyulur muydu?

İyi günde kötü günde beraber olma dileğiyle yuvalar kurulur muydu? Kim kalkardı uykunun en derininde bir çocuk ağlamasına? Kim talip olurdu ömür boyu tutacağı yaslara…

Sevmek de sevilmek de emek ister. Topraktan ekmeği üretmek gibi. Ama banınca bir çorbaya birlikte kaybolur yorgunluk yüzlerin gülümseyişinde.

Sevginizin, sevgililerinizin bol olması dileğiyle…

Sevgililer Günü’nüz kutlu olsun!