Oğlum Ricky, 8 yaşında arkadaş canlısı bir çocuktur. Bundan bir süre önce hafta sonu tatilini bizde geçirmek üzere bir arkadaşını davet etmesine izin verip vermeyeceğimizi sordu. Her zamanki gibi, “Tabi memnuniyetle” dedik.
Bu konuşmayı izleyen Cuma günü okuldan döndüğü zaman yanında bir arkadaşıyla geldi.
7 yaşında tertemiz yüzlü bu küçüğün elinde sıkı sıkı sarıldığı birde küçük çanta vardı. “Size arkadaşım Walter’ı tanıtayım” dedi. Söylediğim gibi hafta sonunu bizimle birlikte geçirecek.
Walter’ın paltosunun içine bir not iğnelenmişti. Annesindendi… Oğlunun bizi üzmeyeceğini umduğunu ertesi öğleden sonra uğrayıp çocuğu bizden alacağını bildiriyordu. Ricky akşam yemeğinden önce evimizin arkasındaki açıklıkta futbol oynamamızı istedi. Öyle sanıyorum ki konuğunu ağırlamak istediği kadar, babasının da oldukça yetenekli bir insan olduğunu göstermek istiyordu. Üçümüz de zevkle oynuyorduk ve ben oldukça güzel vuruşlar yaptım.
Eşim, yemeğin hazır olduğunu haber verdiği sırada Walter’ın hakkındaki düşüncelerini öğrenebilmek için “Verdiğim pasları çok güzel yakaladın Walter” dedim. Kibar bir biçimde “Teşekkür ederim” dedi ve ekledi: “Sizin de güzel vuruşlarınız var fakat, babam kadar değil! Babam, dünyanın en güzel pas veren oyuncusudur”.
Eşim, “Artık oyunu bırakın, yemek hazır” diye tekrarladı.
Dünyada yapabildiğim tek bir iş varsa o da servis yapmaktır. Özellikle bu özel gecede daha da fazla bir özenle servis yaptım. Karım bile bunu fark etti ve “Bravo gerçekten iyi servis yaptın ve eti çok iyi kestin değil mi çocuklar” diye sordu. Ricky, “Evet çok güzeldi” dedi.
Kibar konuğumuz, “Evet babam kadar olmamakla birlikte yine de güzel kestiniz. Dünyada hiç kimse babam kadar güzel et kesemez” dedi. Asıl sorun, çocukları yatağa götürme zamanı gelince başladı. Onları uyutabilmek benim için çok önemli bir başarı olacaktı. Her ikisini yataklarına yatırdıktan sonra onlara bildiğim en heyecanlı ve güzel öykülerden birini anlattım. Sanıyorum bu işi de oldukça iyi başardım. Yan gözle Walter’a baktım; baştan aşağı dikkat kesilmiş, beni dinliyordu. Sonunda dolaptan banjomu çıkardım ve onlara en iyi bildiğim ve sevdiğim Napoli de adlı parçayı çaldım. Bu çocukların çok hoşuna gitti ve alkışladılar. İyi geceler dilerken Walter’ın sanki gözlerinin içi gülüyordu. “Bravo Bay Nelson. Çok iyiydiniz. Sanırım dünyada sizden güzel öykü anlatan ve banjo çalan ikinci bir kişi daha yoktur” dedi. Artık tüm memnuniyetimle gülümsüyordum ki, hemen ekledi; “Tabii ki babam hariç. Ah onun anlattığı öyküleri bir dinleyebilseniz…”.
Biraz sarsılmıştım; yavaşça sordum: “Şarkı da söyler mi?”
“Aa tabi… Hem de öyle gülünç şarkılar söyler ki..”
Ertesi gün el topu, pingpong ve daha buna benzer birkaç oyun oynadık. 10 yıldır yapmaya cesaret edemediğim bir şeyi dahi yaptım; amuda kalkıp, ellerimin üstünde yürüdümse de hiç biri Walter’ın babası kadar mükemmel değilmiş!
İşte o an bu çocuğa mı, yoksa her şeyi dünyada herkesten iyi yapan babasına mı kızacağımı bilemedim. Akşamüzeri kapının zili çaldı. Gelen Walter’ın annesiydi.
Genç kadına, “Oğlunuz Ricky bize harika babasından çok söz etti ki; anlattıklarına bakılırsa, kocanız dünyanın en yetenekli adamı olmalı”. Genç kadın ‘evet’ dedi.
Gözlerinden iki iri yaş damlası içinin tüm acıları ile dolu olarak yanaklarından aşağı yuvarlandı. “Gerçekten dünyanın en iyi adamıydı. Walter, babasını hiç tanımadı. Çünkü o henüz 6 aylık bebekken öldü” diye ekledi.
Yararlanılan Kaynak: Ozzie Nelson, Bütün Dünya, 1999
