-Geçen haftadan devam-
“Yurdumuzda ister politikacı olsun, ister kamu kuruluş yöneticisi ya da iş insanı olsun, sorumluluk alıp bir iş başarmışsanız sürekli olarak tenkite uğrarsınız. Eğer hiçbir işe karışmadan köşenizde oturursanız kimse sizinle ilgilenmez. Ama herkes böyle düşünür ve davranırsa memleket gelişip ilerleyemez” diyen Vehbi Koç, kitabında şöyle devam ediyor:

“1923 yılında 5 kişilik bir kadro ile çalışıyorduk. Geceli gündüzlü çalışarak kazandığım her liraya karşı bir lira da borçlanarak bugünkü hale getirdim. Koç Topluluğu’nda bugün 20 bine yakın memur ve işçi çalışmaktadır. Topluluğumuz 1972 yılında ithalden alınan vergiler hariç olmak üzere Hazineye toplam 507 milyon 562 bin lira vergi ödemiştir. Maddi bakımdan hiçbir ihtiyacım olmadığı halde eğlence yerlerinde, kumar masalarında, şatafatlı dış gezilerde zaman harcama yerine durmadan çalışmayı tercih ettim. Zorunlu harcamalar dışında bütün kazançlarımı yeni yatırımlar için kullandım. İşleri geliştirmenin başlıca sırrı budur. Memleketimizde çakılan her çivinin ve yapılan her yatırımın büyük hizmet olduğuna inanıyorum.

Ancak bu yatırımlar sayesinde iş imkânları yurdumuzda hızla gelişecek, halkımızın hayat seviyesi yükselecektir. Bu gelişme iktisadi kamu kuruluşları ve özel şirketlerin çabaları ile gerçekleşecektir. Milletçe kabul ettiğimiz ve yararına yürekten inandığımız karma ekonomi düzeni içinde bu iki sektörün de aynı başarıyı göstermesi şarttır. Kamu kuruluşlarında başarının devamlılığı Bakan’dan sonra gelen elemanların da politik değişiklikler olsa da çalışmalarına engel olunmayacağı inancının yerleşmesine bağlıdır.

Zira insan değeri her şeyin üstündedir. Tuttuğumu yolun doğru yol olduğuna inanıyor ve 191 sayfalık kitabımı bitirirken bundan sonra gelecek iş insanlarına memleketin ancak bu şekilde gelişeceği yolundaki inancımı bu vesileyle tekrar etmek istiyorum”.

Vehbi Koç’un bu kitabını 1983 yılından bu yana her bir sayfasını suya susayan herhangi canlı bir varlık gibi derin bir huşu içinde okudum. Her okuyuşumda da; siyasal, toplumsal ve de kişisel olarak o yıllardan bugünlere gelişimizin acı tatlı anılar ise gözlerimin önüne bir bir canlandı. Bazen tebessüm ederken, bazen de gözlerimden süzülen yaşlarımı da engelleyemedim.

Daha sonra düşündüm…

“Olsa olsa yaşımın ileri oluşu, olumlu-olumsuz yaşanmış anı birikimlerimin dışa vuran damlaları olsa gerek” dedim.
-SÜRECEK-