Binbir duygularla dolu olarak bu yıl ki yeni yıl armağan fuarına da elimden ve yüreğimden geldiğince kendi el emeği ürünlerimle hazırlanıp, iştirak ettim.
Ne var ki bu yıl benim için zor, bir o kadar da çetin geçen bir yıl oldu. Zira benim sergilediğim ürünler yılbaşına yönelik olması nedeniyle satışlarım da o denli zor oldu. Bunun tek nedeni ise yeni fuar alanımızın Ankara’nın dar gelirli ve genelde sağ yanlısı kesimin yoğunlukta olmasıydı.
Oysa bundan 15 yıl önce Ankara’da açılan ilk fuar alanımız Ankara’nın seçkin kesiminin yoğunlukta olduğu Kavaklıdere Tunus Caddesi üzerindeydi. Bende bu fuarın ilk katılanlarından olup o kesimin muhteşem ziyaretçi ve alıcı kitlesiyle de tanışıp, bazılarıyla ileriye dönük dostluklar dahi kurmuş olmanın mutluluğunu ise hiç unutamam. 5 yıl sonra bu fuar alanımızın bulunduğu bina bir bankaya satılmasının ardından Ankara Büyükşehir Belediyesi biz fuarcılara bu yeni alanı sundu.
Yukarıda da değindiğim gibi dar gelirlilerin yoğunlukta olması, oturanların pek çoğunun sabahın ayazında iki saat ucuz halk ekmek kuyruğunda bekleyenlerin oluşturduğundan yeni yıl kutlama armağanları almaları da o denli zordu. Ama ne hikmetse karşımdaki stantta satışa sunulmuş olan Mekke-Medine gibi posterler kapış kapı satılırken, ben sinek avlıyordum. Bu da gösteriyor ki, Müslüman mahallesinde salyangoz satmanın ne denli zor, hatta imkansız olduğunu şu geçkin yaşımda geçte olsa öğreniyorum.
Oysa bu yıl Cumhuriyetimizin 78’inci yılını yaşıyoruz. Düşünüyorum da şu an ülkemizi yöneten sayın yetkililer, bizleri Cumhuriyet ilkeleri doğrultusunda alıp nerelere götürmek istiyorlar?
Bu fuar süresince öylesine çelişkili anılar yaşadım ki yazmakla bitecek gibi değil. Dile kolay gelse de tam 15 yıl kendi ürettiğim çeşitli el ürünlerimle bu fuarlara katılıyorum. Olumlu, olumsuz anılarımla baş başa yaşadığım bir gün, o güne değin olmayan bir şey oldu. Fuar yönetimi beni bir teşekkür belgesi ile ödüllendirdi. Bu ödül bana elbette hasbelkader verilmemişti. Bakanımızın deyimiyle onlarca yılkın birikimiydi. Manevi değeri çok derin olan plaketimi, “Sizi 20’nci yılınızda da aramızda görmek isteriz” sözleri beni çok duygulandırdı. “Yapabileceğim her şey için sizlere söz verebilirim ama yaşımın hayli ileri olması nedeniyle işte buna söz veremem” diyerek standıma döndüm. Satışlarımdan arda kalan ürünlerimi toplayıp, Ankara’nın soğuk ve karlarla kaplı sokaklarında evime doğru yürüyorum ki, telefonum çaldı, açtım. Karşımda TRT program yapımcısı Deniz Hanım’ın sesi… “Yarın sabah saat 10’da sizinle bir süre önce yaptığımız çekimlerimiz, TRT-1’de ‘Dört Mevsim Kadın’ programında yayınlanacak” dedi.
Sevgili dostlarım, böylece TRT’nin arşivleri arasına da girmiş oldum.
