O zamanlar toplumumuz bu günlere göre daha bir başka ve daha bir sevecendi. Çünkü bu gibi kutsal günleri özel bir coşkuyla karşılardı.
Ramazan ayında evimizde verilen iftar yemeklerinin ardından büyüklerimle birlikte camiye teravih namazına gidip 3-5 rekâttan sonra uyuyakalıp namaz bitimi büyüklerim tarafından uyandırılıp mahmur gözlere eve dönüşümü asla unutamam.
Ramazan sonuna doğru evimizde yeniden bir telâşe başlar.
Bu seferde bayram temizliği yapılır. Baklavalar açılır. Misafir şekerleri, limon kolonyaları alınırdı. Ama bunlar beni pek ilgilendirmezdi. Zira ben bayram sabahı giyeceğim yeni elbise ve pabucumun hayallerine dalardım. Bayrama iki üç gün kala mahallelerimizdeki terziden gelen yeni elbisemi yatağımın başucuna asar, gıcır gıcır yeni siyah rugan pabuçlarımla beyaz çoraplarımı yastığımın yanına koyar, onlarla uyurdum. Arife gecesinde sevinçten pek uyuyamazdım.
Bayram sabahı erkenden kalkar hazırlanır bayram namazından dönen aile büyüklerimin ellerini öper, bayram harçlıklarımla beraber onların hayır dualarını da alırdım. Kahvaltıdan sonra komşulara ve akrabalara bayram ziyaretleri yapılır. İkram edilen şeker ve tatlılar yenir, ayıca biz çocuklara bayram harçlığı da verilirdi. O devirlerde yüz paraların bir kuruşların alım gücü olduğu devirdi.
Bir yakınımız bana gümüş 25 kuruş vermişti de gözlerime inanamamıştım. Genelde 5 ya da 10 kuruşla beraber bir de mendil verilirdi biz çocuklara. Bayram ziyaretleri bittikten ve heyecanla beklediğimiz bayram harçlıklarımızı aldıktan sonra sıra onları harcamaya gelirdi.
En eğlenceli tarafı da buydu. Büyüklerimizden izin alıp bayram yerine giderdik. O zamanlar bugünkü gibi elektronik Game&Watch, Tetris gibi oyuncaklar yoktu. Bizim zamanımızın bayramları ve bayram yerleri daha bir güzeldi. Bu yerlerde neler neler yoktu ki? Dönme dolaplar, iki direk arasına gerilen ip üstünde gösteri yapan cambazlar, kuklalar, hokkabazlar, sevimli palyaçolar, horoz şekercisi, macuncu, pamuk helvacıları, rengarenk balonlar kadar kısmet çeken kafesteki kuşu hayranlıkla izlerdim.
Körüklü makinesiyle şipşak resminizi çeken fotoğrafçı dahi olurdu bayramyerinde… Arabasını ve atlarını, cicili bicili süsleyerek Sarıyer Çayırı’ndan Büyükdere arasındaki tur yapan faytonlar ki, ben en çok bu fayton sefasına bayılırdım ve harçlıklarımın çoğunu bu turlarda harcardım ve biz çocuklarda doya doya üç gün bayram yapardık.
Sonunda elbet sayılı gün biterdi ama tadı damağımızda kaldığından 2 ay 10 gün sonra gelecek Kurban Bayramını gün sayarak beklerdik.
O zamanın biz çocukları şimdi yılların derinliklerinde kalan ve bir daha asla aynı coşku ve mutlulukla yaşanmayacak olan o güzel bayramlara selam olsun ve yeni gelecek bayramlar da cümlemize kutlu olsun.
