Yıkılan Osmanlı’dan yeni bir Cumhuriyet nasıl doğmuş, nasıl bir miras devralmıştı? Kısaca bir göz atalım…

Yaklaşık 13 milyon nüfus ilkel bir tarım, sıfıra yakın bir sanayi, madenlerimizin büyük bir çoğunluğu limanlarımız ve demiryollarımızın işletmeleri işgalci devletlerin elinde ve gözetiminde…

Yurt genelinde 153 ortaokul ve lise, tek bir üniversite… Halkın sadece yüzde 7’si okur-yazar. Ortaöğretimde 500 küsür, lise seviyesindeki okullarda 250 civarında kız öğrenci eğitim görmekte…

Ekonomik bakımdan yarı sömürge; kişi başı gelirimiz ise sadece 4! Evet, sadece 4 lira!

Bilim hayatı yok denecek düzeyde… Anadolu gençliği ezberci ve yetersiz, medreselerin elinde.

Kanunlar, çağın gereklerinin çok gerisinde… İnsanlar padişahın kulu. Toplumun yarısını temsil eden kadınlarımızın ilke olarak hiçbir sosyal hayatları, hakları ve güvenleri yok!

O zamanlar bir gün gelecek kadınların da erkekler gibi doktor, mühendis, hakim, avukat, öğretmen, pilot, vali, subay, polis ve başbakan olabileceklerini hayal etmek bile zor. Ne seçme, ne de seçilme hakları vardı. Kadın neredeyse vatandaş bile sayılmayacak bir konumda. Ülke, neredeyse bütünüyle bir ortaçağ karanlığındadır. Oysa, kutsal vatanımızı muasır medeniyetler seviyesine eriştirmek amacıyla Kurtuluş Savaşımızın Başkomutanı Mustafa Kemal, bağımsızlık savaşımızı başlatmak için fırsat kollamaktadır.

Ne yazık ki günümüzde ne tarihsel, ne toplumsal hiçbir değerini, hiçbir oluşumu koruyup kollamasını bilmeyen bazı kesimlerce hafife alınmak istenen Kurtuluş Savaşı ve Cumhuriyet devrimlerimiz öyle bir gecede bir masa başında alınan kararlarla da gerçekleşmemiştir.

Bu yazımı Onsuz geçen 85 yılın özlemi ile kaleme alırken, yazımı ünlü şair Behçet Kemal Çağlar‘ın bir şiiri ile sonlandırıyor, sizlere esenlikler diliyorum.

ÖZLÜYORUM ATATÜRK’Ü

Baktıkça yurdun haline,
Özlüyorum Atatürk’ü.
Samsun’a mı çıksak yine?
Özlüyorum Atatürk’ü

Uğramayanlar kabrine,
Hep nifak soktular dine.
Ne oldu devrimlerine?
Özlüyorum Atatürk’ü

Dert çok, sorun yığın yığın.
Düştük içine batağın.
Gerisinde kaldık çağın.
Özlüyorum Atatürk’ü.

Dil uzattıkça Ata’ya
Düştük her işte hayata.
Avuç açtık Avrupa’ya
Özlüyorum Atatürk’ü.

Kimler parçaladı bizi?
Kimler bozdu dilimizi?
Kirlettiler Türkçemizi,
Özlüyorum Atatürk’ü.

Çoktan çıktı uzaya el,
Biz oturduk tembel tembel
Kurtarmaya bir daha gel,
Özlüyorum Atatürk’ü.

Sivas, İzmir, Aydın, Afyon
İzindeydik on beş milyon
Ona sığınırdık en son,
Özlüyorum Atatürk’ü.

Her düğümü O çözerdi,
‘Ne mutlu ben Türk’üm!’ derdi
O altın çağ sona erdi,
Özlüyorum Atatürk’ü

Bir gün eğilmedi o baş,
İstemezdi kavga, savaş.
Hem uygardı, hem de çağdaş
Özlüyorum Atatürk’ü.