Sevgili okurlarım, bu hafta sizlere bugün aramızda maalesef olmayan çok değerli yazarlarımızın bundan yıllar önce basında çıkan yazılarından kesip bugüne dek özenle sakladıklarımdan küçük bir anı buketi sunmak istiyorum.

Başkent Üniversitesi’nin aylık yayın organı Bütün Dünya Dergisi’nin 2004 Aralık sayısında yayınlanmış olan bu yazı menfur bir saldırı sonucu 1 Şubat 1979 tarihinde öldürülen basın camiamızın ilkeli ve saygın gazetecilerinden Abdi İpekçi’nin “Söz Veriyorum” andını bir kez daha derin bir hüzün içinde tekrar okudum.

“Sorumluluğumun bilincinde bir gazeteci olarak SÖZ VERİYORUM…

Meslek yaşamımı kişisel onuruma ve kişisel namusuma gösterdiğim bir özenle sürdüreceğime, toplumsal terbiye olarak benimsediğim demokrasiyi meslek ahlakı olarak da uygulamak kararlılığımdan hiçbir zaman vazgeçmeyeceğime, öğrenimi, eğitimi, terbiyesi, dini, ırkı, milliyeti ne olursa olsun siyasal toplumsal ekonomik ve çalışma yaşamımda hangi konumda bulunursa bulunsun tüm kişiler karşısında aynı ölçüdeki sevgili, saygılı ve anlayışlı yaklaşım ilkemi her zaman koruyacağıma mesleğimin bu temel ilkelerinin sürekliliğini sağlamak amacıyla bilgilerimi, deneyimlerimi, görüşlerimi ve duygularımı düşünce adamlarının duyguluğuna, yararlılığına, iyilik ve güzelliğine içtenlikle inandığım ulusal ve evrensel görüşlerini bir gün genç meslektaşlarıma aktarmak durumunda kaldığımda da bu yükümlülüğümü görevim olarak benimseyeceğime ve ödünsüz bir sorumluluk duygusu ve bilinciyle severek yerine getireceğime, insanlığım üzerine SÖZ VERİYORUM” diyen merhum Abdi İpekçi, manevi değeri yüce bu andı tüm basın camiamıza armağan etmişti.

Ruhu şad olsun.

Sevgili okurlarım bundan bir süre öncesine dek istekle alıp da sonuna kadar okumadan bıraktığım iki kitap oldu. Biri padişah anaları, diğeri yazar Orhan Pamuk’un Nobel ödüllü ‘Kara’ kitabı.

Bu anımı öğretim görevlisi eski bir dostuma anlattığımda, “Sen yine 24 sayfa okumuşsun. Bence ancak 9 sayfaya kadar okuyabilmiştim” dediğindeyse, ben de biraz teselli bulmuştum ki dostum devamla, “Ama diğer okuyamadığın “Padişah Anaları” kitabını baştan sona dikkatlice okumalıydın” dedi.

Nedenini sorduğumda, “Bir toplum, geçmişini bilmezse, geleceğinden de asla emin olamaz…”

Doğru söylüyorsun dostum ama benim okuyamamamın nedeni 600 yıllık Osmanlı İmparatorluğumuzun çöküşünün hazin öyküsünden değil de, 36 padişahımızın ilk ikisinin Osman ve Orhan Gazi’nin annesi Türk, diğer 34’ünün anneleri hep yabancı ülkelerden gelen din ve ırklara mensup bu kadınlardan dünyaya gelmiş olmalarıydı.

Mesela; 1. Murat’ın annesi Bizanslı Holofira yani Nilüfer Hatun.
2. Ahmet’in annesi Polonya Yahudisi Eva yani Hatice Sultan.
1. Abdülmecit’in annesi Rus Yahudisi Suzi yani Bezm-i Alem Valide Sultan.
2. Abdülhamit’in annesi Ermeni Virjin yani Tirimujgan Sultan.
4. Murat’ın annesi Sırp Anastasya yani Mahpeyker Sultan.
5. Murat’ın annesi Fransız Vilma yani Şevkefza Sultan.
Abdülaziz’in annesi Roman Besime yani Pertevniyal Sultan
Kanuni Sultan Süleyman’ın annesi Polonya Yahudisi Hega yani Hafza Sultan.

36’ncı ve son Osmanlı padişahımız Mehmet Vahdettin’in annesi de Çerkez olup ismi Henriet olup Gülistan Sultan ismiyle ve diğer Padişah analarıyla birlikte Osmanlı tarihimizde yerlerini almışlardır.